Vooraf even melden dat ik, gelet op mijn stilaan gezegende leeftijd, al even geen kenner/volger (meer) ben van de inlandse rockscene. Dat belet mij nochtans niet nog steeds over een stel oren te beschikken, dat het uitstekend doet en bij die vaststelling was het een heerlijk moment om deze tweede plaat van een overduidelijk West-Vlaamse band in de lade van mijn CD-speler te mogen schuiven en al meteen overvallen te worden door een combinatie waar ik altijd meteen gan voor zitten: melodie, stem en gitaarklank die me raakt. Nu, vijf weken en heel wat autoritten later, met steeds diezelfde plaat op de achtergrond, ben ik er helemaal zeker van: komende zomer wordt dé zomer van Mooneye. Te oordelen naar de nogal indrukwekkende lijst van aangekondigde concerten, wordt het moeilijk Michiel Libberecht te ontlopen en daar kijk ik zelf nu al flink naar uit, maar dit geheel terzijde.

De plaat bestaat, met haar amper 32 minuten, negen overheerlijke songs die kennelijk al een tijdje meegaan en meerdere gedaantes opgeleefd hebben, maar het eindresultaat is nogal overrompelend. Natuurlijk, als je, zoals Michiel, een beroep kunt doen op werkelijk de crème de la crème van muziekmakend Vlaanderen, dan kun je de lat al wel een ietsje hoger leggen. Ik bedoel maar: over de kwaliteiten van producer Koen Gisen hoeven we niet veel meer te schrijven, wegens alom bekend, maar alle namen die verder opduiken, onderschrijven die ambitie alleen maar.

Neem bijvoorbeeld bassist Wouter Berlaen en toetsenman Senne Guns; die mensen kunnen zelfs een geboorte-akte boeiend doen klinken. De Mechelse connectie van drummer Ramses Van Den Eede en Filip Wauters bestrijkt ook zowat elk genre waarin roots een prominente rol spelen. Gitarist Guillaume Navarro klinkt verrassend matuur en veelzijdig en van bassist Stan Holvoet kun je veel zeggen, maar niet dat hij niet veelzijdig is, wat ook geldt voor gitarist Jesse Maes: al deze kerels hebben in hun nog tamelijk jonge leven zowat alle hoeken en kanten van de muziekwereld verkend en dat dragen ze mee op deze plaat.

Ik vergeet nog een paar namen, maar die hoeven zich niet beledigd te voelen, want ook hun bijdragen aan deze parelplaat zitten helemaal juist: van Flo Delameilleure en Elias Devoldere over Iskander Moens tot Esther Coorevits…allemaal kun je hen terugvinden in bands en projecten die er echt toe doen en dat resulteert in een akelig perfecte plaat, waarop noch de folky pop, noch de Wilco-rock uit het oog verloren worden. Vanaf opener “New Skin” over geheide hit “Girl Like You” en de juweeltjes “Branches” en “Another Fool”…hier klinkt werkelijk niet één noot minder en de finale, vanaf “Out of Place”, en “Changing” tot de hemelse afsluiter “Too Young to Have Regrets” -waarop zelfs de godinnenstem van Chantal Acda te horen is- is die een waarachtig feest voor de trommelvliezen. Het is nog maar net officieel lente, maar het laat zich nu al wel raden: dit is voer voor de eindejaarslijstjes. Het aankomende concertseizoen ziet en uitermate interessant uit, niet alleen voor Mooneye zelf, die ik er van verdenk erg graag live te spelen, maar vooral voor de bezoekers die, zomaar en onverwacht met de heerlijke klanken van deze superband geconfronteerd zullen worden: er gaan veel wedstrijden met forfaitscores gewonnen worden, zeker weten !

(Dani Heyvaert)